Lektura

Źródło: Internet

Jednymi z nielicznych, ale za to jakimi (kto czytał ten wie ile to stronic!), książkami, jakie przyjechały z nami z Polandii, była trylogia Millenium.

Zawsze byłam miłośniczką papieru, ale na obczyźnie, z racji ograniczeń bagażowych, przekonałam się do czytnika ebuków :) Czytanie książek po angielsku dopiero raczkuje a lista długa…

No, ale wracając do Larssona. Odczekał swoje, najpierw lekturze oddał się Mąż.

Potem, w Jeffrey’s ja! Pochłonięcie trzech tomów zajęło mi trochę ponad tydzień i teraz nie mogę się doczekać aż obejrzę ekranizację w wersji szwedzkiej (wersję USA już widziałam).

Teraz już rozumiem skąd te miliony sprzedanych egzemplarzy, trzeba przyznać, że lektura wciąga i trzyma w napięciu.

Nie zastosuję tu typowej recenzji, ale podzielę się z Wami kilkoma refleksjami, uprzedzam, że chwilami mogą być „spojlerowe”, więc, jeśli ktoś nie czytał, to proszę uważać :)

Tom I

„Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet”

Pierwsza myśl to okropnie potoczne tłumaczenie. Stwierdzenie, że ktoś „leży na waleta” albo rozmawia „o dupie Maryni” – to już ponad moje siły. W języku potocznym – proszę bardzo, ale nie w literaturze …

Chwilami miałam wrażenie, że wydawcy tak bardzo zależało na  tym, aby serię wydać jak najszybciej, że zlekceważył kwestię tłumaczenia.  Inna myśl dotyczyła Stiega, że on po prostu tak pisał. Ale kolejne tomy, tłumaczone przez inne osoby – pozytywnie zaskakują zupełnie innym poziomem językowym.

Sama historia ciekawa, wciągająca. Chociaż ciągle miałam Daniela jako Mikaela i Rooney jako Lisbeth przed oczami :) Ale to akurat nie zarzut :)

Tom II

„Dziewczyna, która igrała z ogniem”

Wciągał chyba najbardziej. Przeczytałam go w ekspresowym tempie i przypłaciłam nieco przypalonymi plecami ( ech, poczucie czasu na plaży :P) Podobało mi się rozwinięcie wątku Lisbeth, pokazanie jej osobowości, zainteresowań. Fascynacja matematyką – super!

Zwroty akcji i wyścig z czasem sprawiał, że strony mijały nie wiadomo kiedy.

Jak na mój gust to można było oszczędzić kulki w głowie a palce wydostające się z grobu – scena niczym z „Powrotu żywych trupów”.

Tom III

„Zamek z piasku, który runął”

Bardzo polityczny. Za bardzo. Pierwsze 300 stron to nakreślenie szeroko pojętego kontekstu. Za dużo tego jak na mój gust. Ale potem, kiedy w końcu pojawił się i rozwinął wątek Lisbeth – wszystko wróciło na właściwe tory.  Drugą połowę czytało mi się bardzo dobrze i w napięciu czekałam końca! 

Czy naprawdę istnieje taka „hakerska rodzina” w sieci?

Podsumowując - polecam!!!

A Wam jak się podobało „Millenium”?